David Lynch: Een unieke filmmakingslegende

In de pilot -aflevering van Twin Peaks legt David Lynch meesterlijk de alledaagse ritmes van het dagelijks leven vast in een middelbare schoolomgeving. Een meisje sluipt een sigaret, een jongen wordt opgeroepen naar het kantoor van de directeur en een leraar neemt aanwezig. De scène verschuift abrupt wanneer een politieagent het klaslokaal binnenkomt en naar de leraar fluistert. Een schreeuw doorboort de lucht en door het raam wordt een student over de binnenplaats gezien. De leraar worstelt om tranen tegen te houden, wat een dreigende aankondiging aangeeft. Lynch's camera richt zich vervolgens op een lege stoel, terwijl twee studenten een wetende blik uitwisselen, zich realiseren dat hun vriend Laura Palmer dood is.

Het werk van Lynch staat bekend om zijn nauwgezette aandacht voor details op oppervlakte-niveau, maar hij duikt altijd dieper en ontdekt de verontrustende onderstromen die eronder liggen. Deze scène van Twin Peaks omvat de thematische essentie van zijn carrière en combineert het gewone met het buitengewone. Het is echter slechts een van de vele iconische momenten in Lynch's uitgebreide werkzaamheden van meer dan vier decennia. Elke fan heeft misschien een andere favoriet, die de diverse aantrekkingskracht van zijn unieke stem weerspiegelt.

De term "Lynchian" is synoniem geworden met een verontrustende, droomachtige kwaliteit die gemakkelijke categorisatie tart. Het is een bewijs van de unieke bijdrage van Lynch aan cinema en televisie, net zoals "Kafkaesque" een bredere, desoriënterende ervaring beschrijft. De moeilijkheid om zijn overlijden te accepteren ligt in het verlies van zo'n onderscheidende kunstenaar wiens werk bij elke kijker anders resoneert.

Voor ontluikende filmliefhebbers was het kijken naar ERASERHEAD een overgangsritueel. Tientallen jaren later werd hetzelfde ritueel doorgegeven aan de volgende generatie, omdat Lynch's tienerzoon en zijn vriendin onafhankelijk begonnen met het binge-kijken naar twee pieken en het Windom Earle-tijdperk van seizoen 2 bereikten.

Het werk van Lynch heeft een tijdloze kwaliteit, die vaak de nostalgische vreemd is. In Twin Peaks: The Return (2017) ontwierp hij een slaapkamer voor een jong personage dat terugging naar 1956, compleet met cowboyafsnijdingen, als gevolg van zijn eigen jeugd. Toch wordt deze nostalgische setting afgewisseld met een surrealistische, dystopische wereld met klonen en gewelddadige alter ego's.

Ondanks de Hollywood -trend om nostalgische inhoud nieuw leven in te blazen, was Lynch's aanpak in de terugkeer allesbehalve conventioneel. Hij vermeed opzettelijk de belangrijkste tekens uit de originele serie terug te brengen en trouw te blijven aan zijn on-Lynchische ethos. Toen Lynch zich hield aan Hollywood -normen, net als bij duin , was het resultaat een unieke mix van zijn kenmerkende stijl en het epische verhaal van de film, compleet met bizarre beelden zoals een machine voor kat/ratten.

De films van Lynch bevatten vaak een spookachtige schoonheid, zoals te zien in de olifantenman , die, in de buurt van Oscar -aas, een ontroerende en aangrijpende verkenning van een verontrustend tijdperk blijft. Deze mix van schoonheid en onbehagen is typisch Lynchiaans.

Blue Velvet is een voorbeeld van het vermogen van Lynch om de idyllic met de sinistere naast elkaar te plaatsen. De film speelt zich af in een schijnbaar perfecte Amerikaanse stad en volgt een amateur -detective die een donkere onderwereld van drugsdealers en excentrieke karakters ontdekt. Lynch's werk is doordrenkt met surrealisme, gebaseerd op invloeden zoals de Wizard of Oz , waardoor een unieke filmische ervaring ontstaat die waarschijnlijk niet zal worden gerepliceerd.

De invloed van Lynch strekt zich uit tot een nieuwe generatie filmmakers. Van Jane Schoenbrun's zag ik de tv -gloed , die het surrealisme van Twin Peaks weerspiegelt, tot The Lodthimos van Yorgos Lanthimos, die maatschappelijke normen onderzoekt, de invloed van "Lynchian" is duidelijk. Andere opmerkelijke werken zijn Robert Eggers ' The Lighthouse , Ari Aster's Midsommar , David Robert Mitchell's It Follows en Under the Silver Lake , Emerald Fennell's Saltburn , Richard Kelly's Donnie Darko , Rose Glass's Love Lies Lies Bleeding en zelfs Denis Villeneuve's vroege films als Enemy en Maalstroom .

David Lynch is misschien niet de favoriete filmmaker van iedereen, maar zijn impact op de cinema valt niet te ontkennen. Als een kunstenaar die de kloof tussen traditionele invloeden overbrugde en zelf een invloed werd, is Lynch's erfenis er een van het verkennen van de wereld die net buiten ons gebruikelijke kijkframe is. Zijn werk blijft filmmakers inspireren om onder de oppervlakte te kijken, op zoek naar die "Lynchische" elementen die op de loer liggen in de schaduw.