"Doom komt in zijn donkere eeuwen tijdperk, in navolging van het succes van Halo"

Tijdens een recente hands-on demo van *Doom: The Dark Ages *, merkte ik dat ik onverwacht herinnerd werd aan *Halo 3 *. Halverwege de ervaring werd ik gemonteerd op de achterkant van een Cyborg -draak, waarbij ik een spervuur ​​van machinegeweervuur ​​over een demonisch gevechtsaanval ontketende. Nadat ik de verdedigende torentjes van het schip had uitgeschakeld, landde ik mijn beest bovenop het schip en stormde ik door de lagere dekken, waardoor de bemanning een gruwelijke puinhoop veranderde. Even later werd de Warmachine vernietigd en barstte ik door de romp, sprong terug op mijn draak om mijn kruistocht tegen de machines van de hel voort te zetten.

Fans van Bungie's iconische Xbox 360 -shooter zullen de overeenkomsten herkennen met de aanval van Master Chief op de Scarab -tanks van het Covenant. Terwijl de helikopterachtige horzel is vervangen door een holografische vleugelige draak en de gigantische laser-firing mech door een occulte vliegende boot, blijft de essentie van de ervaring: een luchtaanval die overgaat in een verwoestende instapactie. Verrassend genoeg was dit niet het enige moment dat *halo *herhaalde. Hoewel de gevechtskern van *The Dark Ages *onmiskenbaar is *DOOM *, lijkt het ontwerp van de campagne te trekken van shooters uit het einde van de jaren 2000 met zijn uitgebreide tussenfilmpjes en nadruk op gameplay nieuwheid.

In de loop van twee en een half uur speelde ik vier niveaus van *DOOM: The Dark Ages *. Het eerste niveau, de opener van de campagne, weerspiegelde de strak tempo, zorgvuldig ontworpen niveaus van * Doom (2016) * en het vervolg. De daaropvolgende niveaus introduceerden me echter bij het besturen van een kolossale mech, vliegen met de bovengenoemde draak en het verkennen van een enorm slagveld gevuld met geheimen en krachtige minibosses. Dit vertegenwoordigt een belangrijke afwijking van de traditionele focus van *Doom *op mechanische zuiverheid, in plaats daarvan lijken op games zoals *halo *, *Call of Duty *, en zelfs oude James Bond -titels zoals *Nightfire *, die bekend staan ​​om hun gescripte setpieces en nieuwe mechanica.

Deze richting is intrigerend voor *doom *, vooral gezien de serie ooit een soortgelijk pad afgewezen. De geannuleerde * DOOM 4 * zou lijken op * Call of Duty * met zijn moderne militaire esthetiek en nadruk op personages, filmische verhalen en gescripte gebeurtenissen. Na jaren van ontwikkeling besloot ID -software dat deze elementen niet in de serie paste en in plaats daarvan koos voor de gerichte aanpak van *Doom (2016) *. Toch zijn we hier in 2025, met * de donkere eeuwen * deze ideeën herzien.

Het snelle tempo van de campagne wordt onderbroken door nieuwe gameplay -ideeën die doen denken aan de meest innovatieve momenten van *Call of Duty *. Mijn demo begon met een lang, uitgebreid filmpje dat het rijk van Argent d'ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels opnieuw introduceerde-de ridderlijke broers van de doom Slayer. De slayer wordt afgeschilderd als een angstaanjagende legende, een bedreiging op nucleaire niveau. Hoewel deze overlevering bekend is bij *Doom *-thousiastelingen, voelt de diep filmische presentatie nieuw en doet denken aan *halo *. Dit gaat verder in de niveaus, met NPC Night Sentinels verspreid over het hele milieu, vergelijkbaar met UNSC -mariniers. Hoewel ze niet samen met je vechten in de niveaus die ik speelde, is er een sterker gevoel deel uit te maken van een leger, net als de hoofdleider die een grote kracht leidt.

Het inleidende filmpje heeft een aanzienlijk karakterwerk, en het valt nog te bezien of dit is wat * doom * nodig is. Persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de subtiele verhalen van de vorige games, overgebracht door milieuontwerp en codex -vermeldingen, met cinematica gereserveerd voor grote onthullingen, zoals te zien in *eeuwig *. De tussenfilmpjes in * de donkere eeuwen * zijn echter kort, het opzetten van missies zonder de intense stroom van de game te onderbreken.

Er zijn echter andere onderbrekingen. Na de openingsmissie, die begint met pure shotgun-slachting en eindigt met het pareren van Hell Knights met behulp van het nieuwe schild van de Slayer, bevond ik me in de cockpit van een Pacific Rim-achtige Atlan Mech, worstelende demonische Kaiju. Toen stond ik op een cybernetische draak en haalde ik gevechtsschepen en pistool op. Deze strak gescripte niveaus creëren een belangrijke verschuiving en introduceren gameplay-ideeën die doen denken aan de meest memorabele sequenties van *Call of Duty *, zoals de AC-130 Gunship Mission in *Modern Warfare *of de hondengevechtsmissies in *Infinite Warfare *. De Atlan is langzaam en zwaar, waardoor de legers van Hell lijken op Warhammer -miniaturen, terwijl de draak snel en wendbaar is en een andere ervaring biedt die ver verwijderd is van de klassieke *doom *.

Veel van de beste FPS-campagnes gedijen op dit soort variëteit, met * Half-Life 2 * en * Titanfall 2 * die de standaard instellen. * Halo* heeft deels doorstaan ​​vanwege de mix van sequenties voor voertuigen en on-voet, waardoor rijke textuur aan de gameplay wordt toegevoegd. Ik ben echter onzeker of deze aanpak zal werken voor *doom *. Zoals *eeuwig *, *de ​​donkere eeuwen *is een complexe schutter die constante aandacht vereist als je schoten, schildworp, parries en brute melee -combo's samenwent. De sequenties van Mech en Dragon voelen daarentegen minder boeiende, bijna als on-rails ervaringen met gevechtsbetrokkenheid die lijken op QTE's.

In *Call of Duty *werkt overstappen naar een tank of gunship omdat de mechanische complexiteit niet ver verwijderd is van de on-voetmissies. In *The Dark Ages *is er echter een duidelijke kloof tussen gameplaystijlen, verwant aan een middelbare school gitaarstudent die naast Eddie Van Halen speelt. Terwijl de kerngevecht van *Doom *altijd de ster zal zijn, wanneer ik tegen een gigantische demon vecht met een raket-aangedreven mech-punch, zou ik niet willen verlangen om terug te keren naar de grond met een shotgun met dubbele loop.

Mijn laatste uur van spelen introduceerde "Siege", een niveau dat zich opnieuw concentreert op het uitzonderlijke gunplay van ID maar het typisch claustrofobische niveauontwerp uitbreidt naar een enorm open slagveld. Het doel is om vijf Gore-portals te vernietigen, die doen denken aan *Call of Duty *'s multi-objectieve missies, maar het roept ook *halo *op met zijn grote schaal en gevarieerde omgevingen. Dit niveau daagt je uit om het effectieve bereik van je wapens te heroverwegen, aanvallen te gebruiken om grote afstanden af ​​te leggen en het schild te gebruiken om artillerie uit oversized tankkanonnen af ​​te buigen.

Uitbreiding *Doom *s PlaySpace kan leiden tot een verlies van focus, omdat ik merkte dat ik terugging door lege paden, wat het tempo verstoort. Ik had graag gezien *de donkere eeuwen *de draak meer op te nemen zoals *Halo *'s banshee, waardoor luchtaanvallen mogelijk zijn en duikbombo worden in minibossgevechten om het tempo te behouden en de draak naadloos in de ervaring te integreren.

Ondanks de algehele vorm van de volledige campagne, ben ik gefascineerd door de opstanding en herinterpretatie van ideeën die ooit ongeschikt worden geacht voor de serie. De geannuleerde * DOOM 4 * werd naar verluidt veel gescripte setstukken, waaronder een verplichte voertuigscène, dat is precies wat we zien in de Atlan- en Dragon -secties. Marty Stratton van ID-software bevestigde in een interview in 2016 dat * Doom 4 * dichter bij * Call of Duty * stond met zijn filmische focus en karaktergestuurd verhaal. Het is intrigerend om te zien dat deze elementen terugkeren in *The Dark Ages *, met grote instapactiesetpieces, weelderige cinematics, een bredere cast van personages en belangrijke kennis onthullen.

De kern van * de donkere eeuwen * blijft zijn gevechten op het voet, die niets in de demo suggereerde, iets minder zou zijn dan de belangrijkste attractie. Alles wat ik speelde, bevestigde opnieuw dat het weer een fantastische heruitvinding is van de kern van *Doom *. Hoewel ik geloof dat dit alleen een hele campagne kan ondersteunen, heeft ID -software duidelijk andere plannen. Ik ben verrast dat sommige van de nieuwe ideeën mechanisch dun aanvoelen, en ik maak me zorgen dat ze zich misschien meer als verontreinigingen dan verse lucht voelen. Er is echter nog veel meer te zien, en alleen de tijd zal deze demo -missies contextualiseren. Ik wacht gretig op 15 mei, niet alleen om terug te keren naar ID's ongeëvenaarde gunplay, maar om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen: is * DOOM: The Dark Ages * Een goede FPS-campagne in het late 2000 of een rommelige?