Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed III plaats. Haytham Kenway, die zijn band van ... zo heeft verzameld, lijkt het ... moordenaars in de Nieuwe Wereld, lijken aanvankelijk heroïsch. Hij hanteert een verborgen mes, bezit het charisma van Ezio Auditore en bevrijdt zelfs indianen uit de gevangenis en vecht tegen Britse Redcoats. Alleen zijn uiting van de bekende Tempelierszin: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", onthult de schokkende waarheid: we hebben de Tempeliers al die tijd gevolgd.

Deze wending is een voorbeeld van het niet -gerealiseerde potentieel van Assassin's Creed . De eerste game introduceerde een intrigerend uitgangspunt - doelen, leren over en elimineren - maar viel verhalend kort, met Altaïr en zijn slachtoffers zonder persoonlijkheid. Assassin's Creed II verbeterde dit met de iconische Ezio, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, met name Cesare Borgia in Brotherhood . Alleen in Assassin's Creed III , vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, heeft Ubisoft gelijke inspanningen besteed aan het ontwikkelen van zowel Hunter als gejaagde. Dit creëerde een naadloze verhalende stroom, het bereiken van een balans van gameplay en verhaal dat sindsdien zelden overeenkomt.

Hoewel het huidige RPG -tijdperk wijdverbreide toejuiching geniet, suggereren veel artikelen, video's en forumberichten dat Assassin's Creed in verval is. De redenen worden besproken. Sommigen noemen onrealistische gebouwen (tegenover Anubis en Fenrir), anderen bekritiseren romantische opties of het gebruik van een real-world figuur als Yasuke in Assassin's Creed: Shadow S. Ik geloof echter dat de achteruitgang voortkomt uit de serie die het vertellen van personages achterlaat, overschaduwd door uitgestrekte sandboxen.

In de loop van de tijd is Assassin's Creed opgenomen RPG- en live-service-elementen: dialoogbomen, XP-systemen, buitboxen, microtransacties en aanpassing van de versnelling. Toch voelen grotere afleveringen ontstaander aan, niet alleen vanwege talloze side -quests, maar ook in hun verhalen.

Hoewel spelerskeuze theoretisch de onderdompeling verbetert, missen langere scripts in de praktijk om meerdere scenario's te huisvesten vaak in vergelijking met games met beperkte interactie. De gerichte scripts van het Action-Adventure-tijdperk creëerden scherp gedefinieerde karakters, onaangetast door een structuur die wispelturige verschuivingen in hoofdrolspeler-persoonlijkheid eist.

Terwijl Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed II , voelt veel onderontwikkeld, belemmerd onderdompeling. De interactie met personages voelt vaak kunstmatig aan, in tegenstelling tot het Xbox 360/PS3 ERA, met uitzonderlijk schrijven. Voorbeelden zijn de uitdagende toespraak van Ezio na het verslaan van Savonarola en Haytham's Tragicomic Final Soliloquy:

'Denk niet dat ik van plan ben om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

Het schrijven heeft ook te lijden onder een vereenvoudiging van de Assassins/Templars Dynamic. Moderne games houden zich aan een simplistisch goed versus kwaadaardig verhaal, in tegenstelling tot eerdere afleveringen die de morele dubbelzinnigheden hebben verkend. In Assassin's Creed III , verslagen Tempeliers -uitdaging Connor's (en de speler) overtuigingen. William Johnson suggereert dat de Tempeliers genocide hadden kunnen voorkomen; Thomas Hickey bekritiseert de missie van de Assassins; Benjamin Church benadrukt de relativiteit van perspectieven; En zelfs de acties van Washington twijfelen aan de oorzaak van Connor. Haytham ondermijnt het geloof van Connor in Washington en voorafschaduwt het potentiële despotisme van de nieuwe natie. Het spel eindigt met meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt versterkt.

De blijvende populariteit van "Ezio's Family" van Assassin's Creed II 's soundtrack benadrukt de impact van karaktergestuurde verhalen. Assassin's Creed II en III waren fundamenteel karaktergerichte ervaringen; De muziek weerspiegelde het persoonlijke verlies van Ezio. Hoewel ik de wereldopbouw en graphics van de huidige games waardeer, hoop ik dat de franchise zal terugkeren naar de gerichte verhalen die aanvankelijk het publiek boeide. Helaas kan een dergelijke verschuiving op de huidige markt niet als commercieel levensvatbaar worden beschouwd.